زیارت جامعه کبیره وعلامه مجلسی

فاضل پرهیزکار، علامه مجلسى رحمة الله در هنگام شرح این زیارت چنین مى گوید: این زیارتى است که جامع همه زیارت هاى امامان معصوم علیهم السلام در مزارشان ، مى باشد و زیارت کننده مى تواند به وسیله این زیارت ، تمام امامان علیهم السلام را، چه امام حاضر که مقابل مرقدش ‍ ایستاده و چه امامى که مرقدش دور است ، زیارت کند. و اگر در هر بار یک یک امام به ترتیب از امام اول قصد شود و دیگر امامان علیهم السلام به تبع قصد شوند - آن طور که من انجام دادم - نیکوتر است و من نیز به این صورت این زیارت را قرائت مى کردم که در رؤ یاى صادق ، مورد تایید و تحسین حضرت امام ابى الحسن على بن موسى الرضا علیهماالسلام قرار گرفتم . و در هنگامى که خداوند توفیق زیارت امیرالمؤ منین علیه السلام و مجاهده و ریاضت در کنار مرقد شریف آن حضرت را به من عطا فرمود، و به برکت مولایم درهاى مکاشفات که عقل هاى ناتوان نمى توانند آن را تحمل کنند، به رویم گشوده شده بود، در رواق عمران نشسته بودم و در عالم خواب - و اگر خواستى بگو در بین خواب و بیدارى - دیدم که در سرَّ مَن راى یعنى سامرا هستم و آرامگاه آن دو بزرگوار بسیار بلند و مزین شده است . در این هنگام مولایم و مولاى همه مردم ، حضرت امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف را در حالى که پشت به قبر و صورت مبارکش به طرف در بود، نشسته دیدم ، وقتى ایشان را دیدم با صداى بلند همچون مداحان شروع به خواندن این زیارت جامعه کردم ، چون زیارت به پایان رسید، حضرت فرمود: چه زیارت خوبى است . گفتم : «مولاى من ! این زیارت جد توست » و به قبر ایشان اشاره کردم .     امام فرمود: بله ، اکنون داخل شو!   پس چون داخل شدم نزدیک در ایستادم ، حضرت فرمود: پیش بیا. گفتم : مولاى من ! مى ترسم از این که ، با ترک ادب در محضر شما، از کافران گردم . حضرت فرمود: اگر با اجازه ما باشد، اشکالى ندارد. پس کمى جلوتر رفتم در حالى که بیمناک و لرزان بودم ، حضرت فرمود: پیش بیا، پیش بیا! من جلو رفتم تا این که نزدیک ایشان شدم . فرمود: بنشین . گفتم : مى ترسم . فرمود: نترس ! پس من در مقابل حضرت همچون یک بنده ذلیل در پیشگاه مولاى جلیل نشستم . حضرت فرمود: راحت باش و چهارزانو بنشین ! زیرا پیاده و پابرهنه آمده اى و خسته شده اى . خلاصه آنکه از طرف آن مولاى عزیز به این بنده حقیر، الطاف و بخشش هاى زیادى ، که شمارش آن ممکن نیست ، رسید و نیز گفتگوهاى لطیفى بین من و آن حضرت انجام شد که من بیشتر آن را فراموش کردم . سپس از خواب بیدار شدم و بعد از این که مدت زیادى راه زیارت بسته شده بود، زیرا موانع بزرگى در سر راه گذاشته بودند، اسباب زیارت فراهم شد و راه زیارت به صورت پیاده و پابرهنه ، همان طور که امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف فرموده بود، گشوده شد.  و همچنین شبى در آرامگاه مقدس بودم و چند مرتبه این زیارت را قرائت کردم که با خواندن این زیارت در آرامگاه و بین راه ، کرامات عجیبى ، بلکه معجزات بزرگى برایم ظاهر شد، که ذکرش به طول مى انجامد.