جلسه عیش و نوش بهم ریختemam naghi

مسعودى در ((مروج الذهب )) مى نویسد: به متوکّل گزارش دادند که امام هادى علیه السلام در منزلش نامه ها و سلاح هایى دارد که شیعیان قم برایش فرستاده اند و او تصمیم دارد بر دولت و حکومت متوکّل قیام کند. متوکّل عده اى از ماموران ترک را به خانه حضرت اعزام کرد، آنان شبانه به خانه حضرتش هجوم آوردند و همه جاى خانه را تفتیش کردند و چیزى نیافتند. آنها امام هادى علیه السلام را تنها در اتاقى دیدند که در به روى خود بسته و لباس پشمینه اى بر تن دارد و بر روى ریگ ها نشسته و به عبادت خداوند متعال و قرائت آیاتى از قرآن مشغول است. امام هادى علیه السلام را با همان حال به نزد متوکّل بردند و به او گفتند: در خانه وى چیزى نیافتیم جز آن که دیدیم رو به قبله نشسته و مشغول قرائت قرآن بود.  متوکّل که مجلس شرابى تشکیل داده و نشسته بود، آن حضرت را بزرگ شمرد و تعظیم نمود و در کنار خود جاى داد و آن جامى که در دستش بود به آن حضرت تعارف کرد(!!) امام هادى علیه السلام فرمود: سوگند به خدا! هرگز گوشت و خونم با چنین چیزى آمیخته نشده ، عذر مرا بپذیر. متوکّل عذر حضرت را پذیرفت و دست از او برداشت ، آنگاه گفت: شعرى بخوان . حضرت فرمود: من کم شعر مى خوانم . گفت : باید بخوانى . امام هادى علیه السلام این اشعار را خواند: باتو على قلل الاجبال تحرسهم                   غلب الرجال فلم تنفعهم القلل ظواستنزلوا بعد عز عن معاقلهم                     فاودعوا حفرا یا بئس ما نزلوا ناداهم صارخ من بعد دفنهم                         این الاءساور و التّیجان و الحلل ؟ این الوجوه التى کانت محجبة                     من دونها تضرب الاستار و الکلل ؟ قد طال ما اکلوا دهر! و ماشربوا                    فاصبحوا الیوم بعدا الاکل قد اکلوا فاصفح القبر عنهم حین سائلهم                  تلک الوجوه علیها الدّود تنتقل      بر قله هاى کوه ها شب را به روز آوردند، در حالى که مردان نیرومند از آنان پاسدارى مى کردند، ولى قله ها نتوانستند آنها را از خطر مرگ نجات دهند. آنان پس از عزت از جایگاه هاى امن خویش به پایین کشیده شدند و در گودى هاى گور جایشان دادند، به چه جایگاه ناپسندى فرود آمدند. آنگاه که در گورها دفن شدند فریادگرى فریاد برآورد: کجاست آن دست بندها و تاج ها و لباسهاى فاخر؟ کجاست آن چهره هایى که در ناز و نعمت پروریده شدند و به خاطر آنها پرده ها مى آویختند؟ گور به جاى آنان با زبان فصیح پاسخ مى دهد: اکنون بر آن چهره ها کرم ها راه مى روند. آنان روزگارى به خوردن مشغول بودند، ولى اینک خودشان خورده مى شوند. راوى مى گوید: وقتى متوکّل این اشعار را شنید، منقلب شد و گریست به گونه اى که صورتش از اشک چشمش خیس شد، حاضران در مجلس هم گریستند. آنگاه متوکّل چهارهزار دینار به امام هادى علیه السلام تقدیم کرد و آن حضرت را با احترام به منزلش بازگرداند. کراجکى در کتاب ((کنز)) در ادامه این روایت چنین مى نویسد: وقتى متوکّل این اشعار را شنید، دگرگون شد و جام شراب بر زمین زد و مجلس عیش و نوش در این روز به هم خورد. 1- برگرفته از ترجمه کتاب ارزشمند قطره اى از دریاى فضایل اهل بیت علیهم السلام : ج 2، ص 740.